De resultaten tonen aan dat de mensen die het meeste risico lopen op hondenbeten kinderen, jongeren en oudere volwassenen (van 60 jaar of ouder) zijn. Hoewel het verhoogde risico voor kinderen en jongeren is zoals verwacht, kan het hogere risico voor oudere volwassenen als een verrassing komen. Maar belangrijk: Ook blijkt uit het onderzoek dat er geen verschil is tussen rasgroepen in termen van ernstige beten. 

De onderzoekers keken naar 2165 hondenbijtwonden, waarvan 51% van lage ernst (1-2), 35% gemiddelde ernst (3) en 13,5% waren zeer ernstig (3,5 – 5). Bij deze incidenten waren 1.873 honden betrokken en 54 van die honden werden vervolgens geëuthanaseerd. Overigens viel op dat tussen 2012 en 2017 het aantal (ernstige) hondenbeten daalde.

Vanwege het grote aantal rassen en gemengde rassen, werden honden ingedeeld volgens de rasgroepindeling, de Canadese* dan. En daaruit bleek dat er geen significante verschillen waren per rasgroep. Voor alle rasgroepen waren lage en middelmatig ernstige beten veel gebruikelijker dan zeer ernstige beten. Het model afgebeeld in de afbeelding geeft aan dat bij de rasgroep sport en terriers (Engelse indeling) de kans op een incident met lage versus middelhoge en hoge ernst lager is in vergelijking met de non-sporting groep (deze groep werrd als “nullijn” gebruikt)wanneer alle andere voorspellers op de basislijn worden gehouden. Op basis van de voorspelde kansen op incidenten op elk ernstniveau, onderscheidt geen enkele rasgroep zich als verantwoordelijk voor een hoger percentage beten. De voorspelde kansen op een incident met hoge ernst waren significant lager dan die voor incidenten met gemiddelde en lage ernst bij alle rasgroepen. In de rasgroepen sport en terriër was de voorspelde kans op een incident met lage ernst significant hoger dan bij een middelmatig ernstig incident. In de andere groepen waren de verschillen tussen de waarschijnlijkheid van een incident met lage ernst of gemiddelde ernst niet statistisch significant verschillend.

Over het algemeen ondersteunt deze bevinding het groeiende aantal onderzoeken dat aangeeft dat rasspecifieke wetgeving geen succesvolle benadering is om met agressie van honden om te gaan. Honden in alle rasgroepen zijn in staat om een beet te toebrengen, en de kans op een hoge hersenbeten was niet significant hoger in een bepaalde rasgroep, aldus de onderzoekers.

Het niveau van subjectiviteit bij de indeling van honden, met name gemengde rassen, in rasgroepen blijft lastig, en niet iedereen meldt het juiste ras.

Het soort beet dat op openbare plaatsen plaatsvond was meestal van geringe ernst. Middelgrote en hoge ernstbeten deden zich vaker voor in huis of op het terrein van de eigenaar, of bij een hondenpark waar de honden zonder aangelijnd te zijn konden lopen. De bevinding dat ernstige beten het meest voorkomen in het huis van de eigenaar is in lijn met eerder onderzoek. Kinderen, jongeren en oudere volwassenen werden vaker gebeten dan volwassenen. Daarbij moet wel worden opgemerkt, dat een incident van lagere aard in het openbaar sneller zal worden gemeld door publieke druk dan een incident van geringe aard dat thuis plaatsvind, en waar niet een menigte op je vingers staat te kijken.

Middelgrote en hoge ernstbeten kwamen vaker voor bij reuen (gecastreerd of niet).  De resultaten van het model duiden erop dat reuen waarschijnlijk vaker verantwoordelijk zijn voor een ernstig tot zeer ernstig bijtincident dan intacte teven. Lage ernstincidenten waren significant minder bij gecastreerde reuen dan bij gesteriliseerde teven. De voorspelde kans op een gemiddeld ernstincident was significant hoger bij gecastreerde reuen dan bij intacte of gesteriliseerde teven. In het huidige onderzoek waren gecastreerde reuen verantwoordelijk voor de meerderheid van de incidenten (39%) in de gegeven dataset.

Honden van 3 jaar en ouder hadden meer kans om te bijten, hoewel het moeilijk is om de effecten van leeftijd te beoordelen, aangezien de stad niet de werkelijke leeftijd van de hond gebruikt, maar leeftijdsgroepen, die nogal ruim zijn. De resultaten van deze studie duiden erop dat oudere honden (3+) een verhoogde kans hadden op beten van toenemende ernst, maar de voorspelde kansen voor elk waargenomen ernstniveau van de beet gaven aan dat er geen effect is van de leeftijd van de hond op de kans dat een hond gaat bijten. In alle leeftijdsgroepen was de kans op incidenten met lage of gemiddelde ernst aanzienlijk hoger dan bij ernstige ernstincidenten, en dit verschilde niet significant met de leeftijd van het dier.

De resultaten tonen ook aan dat het risico op een ernstig bijtinciden niet hoger was bij kinderen dan bij de andere onderzochte leeftijdscategorieën. De resultaten gaven echter wel aan dat de kans op een ernstig incident groter is bij oudere volwassenen (60+) dan bij volwassenen (20-59).

De hoger voorspelde kans op een ernstig incident bij oudere volwassenen in vergelijking met volwassenen in de huidige studie is opmerkelijk. In de oudere volwassen populatie is recent een verband tussen fracturen en wandelen met aangelijnde honden gerapporteerd. Dat zou hier debet aan kunnen zijn. Ook komen ouderen met een bijtwond sneller in het ziekenhuis dan gewone volwassenen, in ieder geval in de VS en Korea. Deze resultaten geven aan dat er substantiële gezondheidsrisico's verbonden zijn aan de verantwoordelijkheid van hondenbezit bij de oudere volwassen populaties.

Waarom een hond bijt is en blijft een combinatie van factoren. Uit eerder onderzoek bleek dat wanbeheer van de honden door de eigenaar (37,5%) de voornaamste reden was, eigenaren met een geschiedenis van misbruik of verwaarlozing van honden (21,1%) op nummer twee en honden zonder regelmatige positieve menselijke interacties komen op de derde plek. Diergerelateerde factoren zoals leeftijd, castratie en ras van de hond zijn lange tijd meegenomen als risicofactoren voor hondenbeten, maar er zijn geen gestandaardiseerde methoden voor het meten en rapporteren van deze gegevens. Verder hebben pogingen in de literatuur om hondengedrag te kwantificeren en te begrijpen, zoals grommen, grommen, happen en bijten, geleid tot verwarrende en tegenstrijdige berichten. Agressie is een veel voorkomende reden voor het afstand doen van honden aan asielen, en agressie is een factor die leidt tot een beslissing voor euthanasie in 95% van de Canadese asiels.
.  
Al met al is er dus geen verband tussen rasgroep en bijtgedrag, en zijn andere factoren ook moeilijk aan te geven. Dat het aantal ernstige bijtincidenten vooral thuis plaatsvind, lijkt erop te wijzen dat educatie in hondengedrag in de vertrouwde situatie van de hond nodig is. De conclusie van de onderzoekers wijst ook daarop:  “Deze resultaten versterken de behoefte aan educatie van zowel hondenbezitters als het grote publiek, inclusief de oudere volwassen bevolking en ouders van jonge kinderen. Hondeneigenaren moeten zich ervan bewust zijn dat eerdere tekenen van agressie een voorspelling kunnen zijn voor toekomstige incidenten en leren hun gedrag van honden te lezen om te anticiperen op problemen voordat ze zich voordoen. Eigenaren van honden die verantwoordelijk zijn voor incidenten met lage ernst moeten advies inwinnen bij specialisten op het gebied van hondengedrag om te begrijpen waarom het incident heeft plaatsgevonden en met hun hond samenwerken om het probleem in te perken voordat het mogelijk ernstiger wordt.

Ouder- of voogdbewustzijn en begrip van hondengedrag is van cruciaal belang om beten te verminderen. Aangezien de ernstigste bijtwonden thuis voorkomen, moeten ouders toezicht houden op jonge kinderen in de aanwezigheid van honden, zelfs honden waarmee het kind vertrouwd is. Evenzo geven de onderzoeksresultaten aan dat de oudere volwassen bevolking het risico loopt op hondenbeten thuis, daarom kan deze demografie ook baat hebben bij gerichte onderwijsprogramma's. Op maat gesneden onderwijsprogramma's zullen helpen het bewustzijn te vergroten, teneinde de incidentie van dit vermijdbare risico voor de volksgezondheid te verminderen.
 

* Canadese indeling:

• Sporting dogs:  retrievers, pointers, ‘gun dogs’
• Hounds: jachthonden die wild opsporen en drijven
• Working dogs: o.a. Akita, Malamute, Port. Waterhond, Kuddebewakers, Mastiffs
• Terriers
• Toy dogs: Vergelijkbaar met deel van groep 9, maar ook Italiaans Windhondje
• Non-sporting dogs: Andere deel groep 9, keeshond, lhasa apso, dalmatier, sharpie, bulldog, schipperke etc.
• Herding dogs: Herders en veedrijvers